Terapia de sexóloga

   Desculpándose co pretexto de recoller unhas compras deu por rematada a sesión, intranquila e tensa. Anoxada con sego mesma, pechou a porta, depediu o paciente e respirou fondo, incrédula co que acababa de sentir e sentía, nunca experimentara aquela sensación nunha sesión e aquelo a molestaba. Tratou de serearse pero a excitación ainda a tiña presa, dirixiuse ó baño con aire resolto tratando de dominar ela as sensacións. Senteda no water, tocouse a braga e notouna humedecida, debatíase entre sentemenos contradictorios e non era quen de tomar as rendas. Case vinte anos pasando consulta, falando de sexo profesionalmente, centos de pacientes, miles de horas de terapia, pero hoxe, hoxe este pacente fíxoa excitar. Era un mozo tan natural, falaba tranquilo e claro, non dubidaba, non estaba apoucado coma tantos que non saben coma contar o seu problema. Xa cando apareceu a primeira vez notou que era alguén especial, tiña imán, a súa fala cadenciosa e lenta, os ollos, limpos e de mirada nítida, que non piden comprensión nin se esconden coma os demais pacentes, escrutan, piden respostas, miran de fronte e de preto. Disfrutaba falando de sexo, facía bromas, ría, calaba cando ela lle explicaba as cousas mirándoa cos ollos brilantes. Tocando cun dedo seu sexo comprobou a súa humidade e tensouse inda maís, pensou, por un intre nel, en como falaba das súas experiencias, en coma lle contou que facía él o sexo, en eses ollos curiosos, subiu e baixou o dedo caendo presa dunha excitación morbosa e doce. Tensou as pernas, expirou fondo, estaba cachonda, presa  da excitación do recordo del, sendecidirse a coller un papel hixiénico apretose un muslo pensando en conter os seus pensamentos que voaban nunha fantasía descoñecida para ela. Apoiando as mans nas pernas agachou a cabeza e díxose basta. Sereouse e compoñendo o seu vestuario, limpose, mordeuse os beizos e refrescuouse a cara, un fato de cuestións viñéronlle a mente, non era profesional o que estaba a pasar, pero non podía poñerlle remedio, asumindo a súa inquetude, aparcou para outro momento maís lúcido e sereo as respostas que precisaba. Se total, tampouco él tiña necesidade de terapia, o seu problema era algo normal, algo que se solucionaba nun café...ou nuha cama.