EQUINOCIO SEN RENCOR
Parece ser que o verán tocou o seu fin, este sábado de temporal e choiva fíxome quedar na casa, de mala gana, pero de forma prudente, a noite non estaba para andar polas rúas mollados coma pitos, que xa non temos idade para iso e algunhas cousas maís. Aproveitei a mañá dominical para ires gardando bañadores, chanclas, toalla, bermudas, etc..., semella unha despedida de vestiario, que este ano pareceme que chegou así de repente, co ben que me encontraba eu este verán, ata lle collín certo gusto á praia, pero a partires das seis da tarde, porque antes é afogante. E así, sen preparalo, nin querelo atópome en outono, antesala dun incerto inverno que a priori costarame pasar, coma se dunha fría e dura travesia se tratase; entristeceme tanta escuridade, as cores planas e afogadas, a chuvia que te cala ata o derradeiro músculo do corpo, salir pola noite tan abrigado, escapares do frío, as navidades que xa nunca mais voltarán a ser brancas e inocentes. O mal tempo faime maís caseiro, acomódome no calor do fogar e sempre me poño mil disculpas para saires á rúa, índa que me veñan recoller e logo me traian a casa, trágome calquera tonteria que pasen pola tele, escoito todos os discos que tiña esquecidos dende tempo atrás, leo entre horas, e non dou pasado o tempo, pero nin por asomo vou baixar o videoclube, todo está tan lonxe cando non che apetece ir!.
1 comentario
Raquel -
Puedes añadir una descripción haciendo click en "Añadir bitácora".
Gracias :)