ACTO DE CONTRICCIÓN

Sempre atopo razóns para o arrepentemento tras unha borracheira tonta, que pretendia ser unha noite divertida e rematou sendo dous días de agomía estomacal; o alcohol fixo aflorar o meu subconscente e algúns habitos de pretencioso ligón desaforados. O frío rematou por afundi-lo meu estómago, e a noite rematou aroodillado fronte a taza do water, odiandome a min mesmo e chorando de incapacidade por controla-la situación. A figurada seguridade que parecia ter non era mais cunha fuxida sen rumbo dos meus internos problemas emocionais, tratar de olvidar unha semana durísima de traballo, unha semidecepción afectiva, e moitos problemas de incomunicación e soidade. Aceptei a proposta de deixalo coche en casa, de durmir fora, de tomar unhas copas con uns amigos que tiñan moitísimas gañas de troula, e inda tiven un mínimo de decisión para rexeitar algunha evasión maior en forma de drogas. O certo é que bebín tódo-lo que eles beberon, pero a min sentome peor ca eles, porque inclusives a xente que me coñece asústabase do meu estado calamitoso, e tan desagradable dar lástima e non poder facer nada pra remedialo, senon ó contrario cada nova verba ou cada nova acción era unha nova metedura de pata, cada vez maior, por que non resultaba ser o gracioso que pretendía, senón que debía ser desagradabel demais. Agora tras un día de sopas e tortillas francesas, recapacito os feitos non sei para que me servirá pero polo de pronto o arrepentemento está presente en cada imaxe pasada, e inclusive futura de moita xente que teño que voltar a ver, cando volva sair do caparazón.