TRANSITO DESTORSIONADO

Vivo desexando ser inventado
peregrinando entre os valeiros
das verbas que pechan os círculos,
as pisadas non teñen dirección
pero intentan deixarme atrás.
O corpo treme tras cada grolo
o vaso sempre cheo de inacabada
ansiedade, sen poder durmir
no leito dos fumes e os susurros,
miradas de medo a realidade
buscan o fin do seu sufrimento
facendo acenos de non saber falar.
Multiplicadores de substancias
xogando a ser sombras en
cada recodo dos teus espellos,
auga sen sede posible chove
dun ceo afeminado na hora
de ser xa. Odio as paixóns
non vividas afogando os berros
dende o berce calados, remexendo
na conciencia dos non calados
espíritos inertes na cadencia
decacional do derradeiro chamamento.