POBRE TAHUR

   O meu amigo fora unha lenda, un dos meirandes xogadores de poquer da cidade, un mito das tascas e dos bares, dos tapadillos e das discos da comarca. Estabamos sentados nunha mesa, bebendo unha copa de caña, sen apenas falar, senténdonos sós. El tiña o corpo encollido, era unha sombra do que fora, case que non tiña color na súa cara, e os seus ollos semellaban valeiros. Aqueles ollos que foran a súa meirande arma, os ollos que queimaban ás súas víctimas, que desprendían unha mirada de brasas, unha mirada que podía tocar, acariciar, besar, foder sen tocar, unha mirada que gañaba as partidas sen reparti-las cartas. Non había rival posible, porque elas non estaban preparadas para igualar a aposta, non se sabían xogadoras nin ligaban xogo, ninguén se lle resistía, era maís que convincente, era a seguridade en persoa, o que remexia os ases, e gardaba as cartas marcadas. Estaba afeito a calquer terreo para dobregalas posibles rivais, ía buscando mesa en dónde estuvera, apostaba con cartas, sen elas, mínimo parella do que fora, apostaba forte con dobres ou trios, tantas noites, fulles, póqueres, repóqueres, xogadas insospeitadas, ollos suxos, cartas e asentos de coche; camas a descuberto , suor, xemidos, subo mais, dobro, sexo, saliva e roupa tirada. Centos de noites, ducias de mulleres, xogos sen inocencia, tapetes e roupa interior, esa fora a súa vida, xogador de damas, gañador de póquer, ladrón de amores, fuxido de día, morcego de noite.

   Mantíñase en silencio, bebendo a copa de caña pouco a pouco, meditando unha mala xogada, unha partida perdida, que pra él inda non acabara, resistíase a que acabara perdendo por unha vez e rexeitaba esa idea, pero ben sabía que o fin da súa época había chegado. Decidinme a preguntarlle, maís por pena que por curiosidade real, como fora esa derradeira partida, que o facía estar así de apoucado. A mirada, díxome, a súa mirada, non puiden con ela, robábame a alma, o corazón, a vida toda, canto maís a miraba mais valeiro quedaba, pero non podía apartar os ollos dos seus; eu pensaba que inda que fora duro xa case a tiña a punto, só esperaba o momento para subir a aposta ata que ela non pensara que iba de farol, pero ela comezou antes ca min as apostas fortes, e cando eu subía ou igualaba levantaba os ollos e non me rexeitaba a mirada, retábame inda maís, e eu non podía con esa mirada, gris e fría, pero que me atravesaba, e ela veña a subir a aposta, ata que...., rouboume o corazón, eu non me daba conta pero estaba a foderme, a foderme vivo.

   Pousou unha man sobre miña man dereita, colleume un cigarro do paquete, e dixo: eu non estaba preparado para iso, eu estaba acostumado a mandar, a impoñerme, a rexeitar, pero non puiden facer nada, estab espido ante os seus ollos, espido por dentro e por fora, ela ben sabía o que estabamos a xogar. Deulle outro pequeno trago a caña, levantou a vista e semellaba afogar en cada calada ó cigarro,  semellaba afundirse na súa desesperación, semellaba estar rendido, rendido de toda a súa vida de tahur, valeiro de soños e esperanzas, a derrota fóralle moi indixesta. Con un gran esforzo abriu a boca  pra decirme que tiña que marchar, que debía ir facer a compra pra a semana, que ela fora de tendas e non lle daría tempo; e levantándose dixo: ven facernos unha visita algún día, pra ve-lo pisiño, senon cando te deas conta xa estaría casado e os domingos ían a casa da sogra.