ESPELLOS VALEIROS

   Un home, unha muller, saían dubha discoteca, pub, ou outro tipo de garito, deica as catro ou cinco da mañán, temperatura agradable, pouco ruido e moito cansanzo. Camiñan xuntos, falando e dirixíndose as súas casas. Son amigos, sobor de todo son amigos, viven soós e cargan cunha tristura escondida pero pesada e cunha grande sensación de soidade.

-Xa estaba moi cansa.-Di ela.

-Si, a estas horas non é normal que esteas inda por eiquí.-Resposta él.

   Ela solta un pequeno soriso e agárraselle do brazo. Él segue a falar, deixándose coller pero sen aparentar querer achegarse mais a ela, pero encantado de sentir o brazo de ela entre o seu.

-Foi unha noite moi divertida. Pásoo moi ben contigo e as túas amigas.

-Si, pero mañá non vou poder coa alma.

-Veña muller, xa descansarás pola tarde votando unha sesta.

-Uyyy, a sesta de mañá non ma quita ninguén.

-E eu que quería levarte de paseo.

-Nin o soñes, mañá despois de comer métome na cama e todo, certo que si.

-E non te van chamar os teus amantes entón?

-Si, os catro á vez.- Di ela rindo e xirando a cara mirando para él-. Amantes, se eu non sei o que é iso. A min ninguén me quere, débolles asustar ós homes.

-Xa será para menos, hoxe inda estiveches tempo falando cun tio e algún que outro tentou facelo pero con maís pena que gloria.- Dixo el cun medio sorriso.

-Unha gloria si que eran, é que hai cada un.

-E o outro, ise ó que si que lle facías caso?

-Pois ise non me facía caso a min. É que os homes sodes tan fodidos..., menos ti, ti é que eres un home raro, se asa se pode falar contigo.

   A él enchéuselle o peito ó oir aquel comentario, gostáballe ela pero non sabía como facerllo notar, como dicirllo e tiña medo a perder a súa amizade se tentaba traspasar o límite que separaba unha cousa da outra.

-Si, eu é que xa case parezo unha maís das túas amigas. Xa comezo a dubidar de si me gostaban as mulleres ou os homes.

-Claro que eres unha mais.- Dixo ela rachando a rir-. Se ata coñeces todos os nosos segredos, as nosas raxadas, contigo é diferente, eres un sol.- Dille mentres se apreta mais o seu brazo e apoia a súa cabeza no seu hombreiro.

-Eu síntome cómodo con vos, e iso non é algo que me suceda con frecuencia, e contigo pásame moi a miudo.

-Tonto-. Sóltalle ela e dalle un pequeno bico na meixela-. Cáesme moi ben, en serio, ata as veces falamos que serías un noivo ideal. Hai, que sorte vai ter a muller que te leve.

   Acercábense á casa de ela e fíxose un silencio triste pero cómodo, os seus pasos apresuráronse pero a modiño, ningún dos dous parecía querer ser o primeiro en dicir adios. Escoitábanse algunhas voces por as rúas por onde eles acababan de pasar, podían ser os seus amigos e semella que ningún dos dous quería que os viran inda alí. Chegaron o portal e despedíronse coas mans xuntas e apretadas pero sen atreverse a darse un beso de boas noites, miráronse os ollos por un intre e soltáronse as mans.

-Deica mañá!.- Dixo ela.

-Deica mañá.- Dixo él votando a man ó bolsillo do pantalón para buscar un pito e comezando a andar de novo. Escoitou pecharse o portal e prendeu o chisqueiro.

 

   En casa fronte ó espello ela mirábase a súa cara, triste e apagada. Outra noite maís que ía durmir sen amor, tan difícil era atopar a alguén que a quisexe?. Os trinta xa cumpridos e seis anos que xa levaba soa, inclusives facía meses que non estaba con ningún home, non lle apetecía, odiaba volver a levantarse e pensar que aquilo era algo esporádico, que pasa e xa está.

   Él na súa casa tamén se mira ó espello, nótase vello, pasados os trinta as forzas parece que o abandoan. Láiase de non tentar darlle un bico a ela antes de despedirse, tiña tanto medo de ser rexeiatdo outra vez, tenta sorrise para mirarse no espello pero deíxao ó ver que non lle sae. Mira os seus olos apagados que semella perderan a súa coor, lávase os dentes e tenta buscar algún xeto de ela que lle faga ter algunha esperanza. Apaga a luz e métese na cama.

   Ela pensa por un momento nel e nun bico no portal, nun bico que non existiu e que non lle importaría que acontecese, pero pensa que a él gostalle outra e non quere pensar maís. Apaga a luz e métese na cama pensando no rapaz que non lle fixo caso.