Lugar sen conto

  Vai tempo que non son quen de escribir nada, algúns días trato de comezar un conto pero o pasar do tempo  e ver que case que non pasei das dez liñas e a cousa non leva negún setido borro e voume facer outra cousa. Non sei se esta vida aburrida e lineal que levo fixo fuxir os soños que sempre bulian dentro de min, porque un conto ven sendo un soño que che colle esperto. E despois deste fin de semán que pasei nun sitio deses que deixa marca pretendía escribir un conto que se desenrolara alí, pero nada, levo tempo tratando de sacar algo e non sae nada e fumo de seguido pero nada. A ver, comezarei polo principio, o lugar é Malpica, Malpica de Bergantiños que así parece chamarse, un sitio bravo, duro, forte, ideal para contar unha historia breve, de dous persoaxes soamente, home, muller, nada profundo nen presuntuoso, non sería unha historia romántica, inda que nun encontro entre duas persoas sempre poida quedar o rastro de algo, unha impresión, curiosidade, pero non pretendía falar de amor.

   Tendo claro o esceario, este daría os seus condicionantes físicos e xeográficos. O mar, bravo e doente, pai e deudor, sempre presente atacando o espigón coas súas lingoas de salitre e espuma, sería un condicionante paixasístico da historia. O vento, castigador e ruidoso, importantísimo no conto, un vento que pode falar, que golpea nas caras dándolles cor e firmeza, que fai tremer os corpos e bater as ideas, remove os sentidos, leva os corpos cara adiante ou cara atrás, lévase os recordos quedos e trae as novas ilusións, arrastra o día e a noite, sempre presente e coas súas direccións, estes días facía nordés, que semella malo para a pesca e arrastrador de nubes. A vila, colgada sobre o mar en loita contínua co vento de tódalas latitudes, coas súas casas vixiantes dos barcos do  porto, do regreso dalgún ser querido, dun prato que comer, cheas de colorido sempre a piques de perderse, en orde nin mais lei que a da supervivencia. E sendo un lugar así ten que marcar os que alí nacen ou viven, os sitios duros dan carácter e personalidade, marcando para a vida a un.

   Agora, pretendendo escribir só unha historia pequena, debería escoller cando se desenrolaría, e así debería ser un día nubrado, con vento, á tardiña estaría ben, algunha gota perdida de chuvia, ben outono ou inverno, roupa de abrigo, un  paseo, pola praia ou a vila, o porto ou un café nun bar, que nos bares é onde se desenrola a vida nos pobos mariñeiros. E o encontro entre as dúas persoaxes, unha mirada que atopa uns ollos descubridores, un choque, algo casual, porque non un can, home, muller, as súas condicionantes, pasado, presente, futuro, perseguidor, fuxido, atopado, sentimentos, vivenzas. Tamén podería ser de noite, a noite que nos fai quedar nuos ante todo, cando espertan as inquedanzas, un entrido diario que nos permite ser quen non somos á luz do sol, abrigo dos indefensos, que nos da folgos e calor para poder vivir un día mais. Unha noite sen lúa nen estrelas, un bar, unha conversa a berrros, un café, unha copa, moi típico mais moi agradecido. Non sei, terei que pensalo ben.

   Recordoume Malpica á Baiona que coñecín anos atrás, invernos estudando para uns exmes de febreiro, días grises, paseos de tarde ata onde as ondas do mar golpeaban as rochas e o muro da palma e cigarros fuamdos tratando de distinguir as ilas Cies entre a pouca luz que quedaba, salitre, infinito mar, rúas escurecidas, húmidas e valeiras. É curioso, pero mergullando pola rede atopei que estas dúas vilas poideron estar vencelldas nalgún tempo atrás por unha vía comercial, a vía per loca integradora de pobos da costa atlántica co seu trasego sociocultural. Inda que de aquí non creo que saque nada para o meu conto, non se me ocurre como encaixar tanto nun pretendido conto pequeno.

   Pois nada, segue sen sair a historia a frote. O ceo si que o teño claro, será gris e de chumbo, no sei se de tarde ou de noite, pero vai pesar como unha lousa sobre as dúas persoaxes, será un mantoe unha cruz o mesmo tempo. Fállame saber coma move-los dous, home, muller, pode haber un pequeno diálogo, non demasiado, o narrador levara o peso do conto, co mar, o vento e a vila coa súa vida. Si que sei que algún día volverei a Malpica, pois como dixen marcoume, quedei con gañas de mais, de coñecela mellor, deixarme conquistar, e mentre deberei tratar de sacar o conto de dentro  de min, porque estar está e de vez en cando véñenme imaxes que non consigo amasar. Os ingredentes vounos teñendo claros, fáltame un bo amasado para remata-la empanada, e un forneado lento e longo.  

Deica