TROPICO SEN VESTIDO

Clima tropical, chove e fai calor, afogo de poros pra dentro sen gañas de mirar maís alá do que poida tocar. Vexo esnaquizarse os pensamentos que con panos quentes gardaba sen necesidade nin rencor. Perdín dous quilos e centos de soños fillos de noites frías nunca soterradas pola lousa que debera ser o tempo xa transcorrido, volvín a sentir as bágoas mollar a miña testa xirando en busca do camiño de saida e gastei as forzas en pensar que todo segue igual, co terrible que iso pode ser, o círculo sempre permanece pechado e o corazón non me permite fuxir.
Vestidos azuis que fan voar as verbas agochadas dentro dunha copa, xeos, ollos mortos e coletas, libros nunca escritos e noites sempre odiadas con rencor. Un ano mal comezado, unha chamada inoportuna e moitos días sen comunicar, hai reloxes que sempre pararon na hora da que non se queren acordar e sempre busco a resposta a calquera pregunta sen preguntar. Anacos de miradas entre os fumes que pretenden ser azuis coma o vestido que no escaparate xa non está, pois trocou a roupa de tempada, e agora morreu o glamour e entre todos matamos a beleza por medo a compartir conversa cos espellos onde nunca ninguén nos viu.