- Non sabes o aburrido que é estar soa, cada día, cear soa, mirar a tele baixo unha manta quedándote durmida do aburrimento-. Dicía ela baixando os ollos esquivando a mirada.

- Si, debe ser duro-. Dixo él mordéndose a língua por non dicirlle que el a coidaria noite tras noite e aguantándose as gañas de abrazala ou acariciarlle a cara.

- Non sabes o que é non ter quen te coide cando estás enferma, quen te mime cando estás cansa, non ter con quen compartir unha cea, unhas palabras, a manta e o sofá, alguén con quen....., con quen mirar como chove na rúa tra-la fiestra.

- Eu hai días nos que tamén boto de menos alguén  con quen falar, botar unhas risas, alguén que me alonxe desta soidade que me atrapa por momentos.

- Somos uns febles, non sabemos disfruta-la vida, hai que mirar pra diante, xa atoparemos quen nos entenda, ou alguén con quen compartir os tempos futuros-. Dicía ela dibuxando un soriso con forza pero sen gañas.

- Si, debemos afacernos a estar sós, polo menos non pensar nelo e disfrutar dos momentos de compaña con amigos-. Dixo él sen sentilo, desexando collela da man e darlle un bico nas meixelas, e levantando a vista pra mirala os ollos cuha mirada que sabía valeira.

- Veña, brindemos por os tempos mellores que virán.

- Por eles, porque encontres un home que te quera e te faga felíz!.

- E ti tamén que atopes a alguén.

 

   E a noite continuou, coma tantas outras, perdida no pasado, e os días seguiron o seu curso tan fríos come antes, tan valeiros coma outros, eles seguén a buscar a esa persoa que os comprenda e lles de o cariño que necesitan. O tempo non curou as feridas da soidade, nin as películas románticas cada un baixo súa manta, cada un soñando con rostros tralo cristal frío e humido tralo que non chove nin hai ninguén.