Unha noite destas sentados nunhas escaleiras, pasando frío e falando das nosas vidas, estaba cunha amiga nunha rúa húmida e escura de muros de pedra vella e xélidos.

- Entón por qué non vas cos teus amigos e segues de marcha?

- Por que non me apetece e ademaís góstame falar contigo.

- Parece que che pesan os anos e non aguantas moito de troula!

- Pois é que a min a estas horas non me chama moito meterme nun sitio onde a música non che deixe falar.

- E por iso vas pra casa, non?

- Eu non teño sono, pero se ninguén me acompaña a outro sitio terei que ir pra casa

- Eu teño frío e estou cansa, porque si non iría encantada contigo

-Pois se que res subo a túa casa e seguimos a falar

-Non, que despois xa sei o que pasa

- Nada muller, só era por non pasar frío

- E ademaís a ti non che gustaba unha tipa

-Si, xa sabes quen é, a min gostánme morenas-. Ela era rubia, pero de sempre.

-Entón que fas aquí conmigo?

-Ela estaba con outro e eu só estou a falar contigo, non fago nada malo.

-Malo eres ti, pretendes subir a miña casa, disme que che gusta outra, non me chamas nunca, e non me invitas a cear na túa casa como a outras-. Dicía mentres eu lle tocaba o cabelo loiro.

-Raiña, nos somos amigos e góstame falar destes temas contigo, pero eu nunca te engañei prometendo cusas que non podía cumprir.

-Pero aproveitaste que estou soa, deixoume o noivo, e fai tanto frío. Pero non quero durmir contigo, chámame mañán e falamos, vale?.

-Mañán poida que me invite algunha morena a comer, e eu ante as miñas debilidades vólvome feble.

-Pois chámame un día de estes e tomamos algo.

-Pois voume durmir, só e sen soño, sen gañas e sen conversa. Boas noites!, durme ben.

-Non te enfades...

-Se eu non estou enfadado, pero teño frío e inda teño que andar uns pasiños ata chegar a casa. Deica raiña!.

-Chamame!

   E a noite foi moi fría, e o día seguinte non houbo comida con ningunha morena, e tras uns cantos s.m.s. a tarde unha morena estaba coas amigas e a outra, pois a outra estaba pero despois xa non estaba, mentres me perdín nos seus ollos oscuros e profundos coma unha moite sen estrelas na cima de un monte mais aló de onde nunca chaguei.