RECORDOS SEN COMPAS

   O rebumbio secuestra a conversa, mais eu non sei polo que me gosta o flamenco, e o fume agocha as miradas temerosas. O compás é un sentemento encadeado, unha pileta de bágoas gardadas nunha cárcere de carne. A filosofía de noite faixe por ordenador, cada un coa súa teima e todos coa mesma, artistas por horas, bucadores de ilusións, ladróns de paixóns, paiasos á forza, delatores do sexo. Fermosa a que mire, fermosa a que mire, ti non, ti non. Escritores de silencios, persoas por ser, mártires por vocación, todo morre cando non se rega, whisky, xeos, cigarros, recordadores de tempos que agora semellan ledos, amantes sen querer, soños con falta de dono que se agolpan en cada mesa. Fermos a que mire, fermosa a que mire, e era dermos a que mirou. Pegadores sen golpes nun combate inexistente, hay doces que se comen sen masticar, fuxidores de vacios, leedores de baldosas, insatisfacións en camisetas de cores. Arrepentementos de dous segundos, incomunicación entre o corazón e os miolos, pagadores de sorisos, perfumados coma frores, fuxidores das rúas, impacientes por sair correndo dos ollos que os miran, noites perseguidoras de persoas que fuxen de recordos non recoñecidos. Góstanme os animaís, góstanme os mares doces e salgados, góstame a carne que se come sen masticar. Língoas sen papilas, buscando aparcamento, carencias dentro dos zapatos, beizos mordidos para non dicir o que se quere, augas envasadas, fontes de anos pasados e cansados, bancos con sábanas, acordes que rouban a simpatía, peixes que non nadan en ríos de lava. Noites e maís noites, e morremos cada mañán coma vampiros que non saben voar, ilusión intravenosa, devoradores de lúas, perseguimos o fin sen darlle tempo a chegar. Que puta é a memoria.