COTILLEOS DE BAR (AMORIOS DE XUVENTUDE)

   (Retazos dunha conversa escoitada ó chou nun bar unha tarde)

-Pareceume moi mal o que me fixeches a noite.Dixo ela.

-Síntoo, pero xa había quedado e ademaís xa o tíñamos falado para ir este día de marcha, e tamén viña o Xose, que fai tempo que non o miraba.Dixo él.

-Pero ti ben sabías que era o meu aniversario, e iso doeume.

-Nena, non te poñas así, xa estivemos pola tarde xuntos, ti tamén o queres todo.

-Pensas que por un regaliño e un polvo a correr xa cumpriches, dende logo semellas un crío.

-Ti eres a miña moza, pero eles tamén son os meus amigos e caseque non me deixas tempo para estar con eles.

-Pero se son uns nenos, sempre de borracheira, esnifando tódalas noites, e coas tías son coma cafres. Así lles vai, que non se comen un rosco e só lles fan caso as putas que son coma eles.

-Non entendo por que che caen tan mal, a ti nunca te fixeron nada.

-Só faltaría, ben sei que non me aturan, pero o desprezo é mútuo-

-Non é que non te aturen, pero non lles gosta que non me deixes estar con eles mais tempo. Tamén tes que entendelos.

-Xa te teño dito que si queres estar con eles eu non te ato, vaite e deixame tranquila, que eu non te preciso para nada.

-Sempre estás igual, eu quérote, pero tamén me gosta estar con eles, penso que hai tempo para todo, ti tamén podes sair coas túas amigas, eu non cho prohibo.

-Pero ben que ves cando estou con elas e algún tío se achega a falarme. E atrás de ti veñen os teus amigos facendose o machito e dándolle a brasa ás miñas amigas que non os aturan.

-E que eu ben sei coma son os tíos, e se miran a unha tía soa van ó que van, que eu ben o sei.

-Eso era o que facías ti, non?. Anda que sodes coma os animais, só vos falla marcarnos coma se fósemos unha propiedade vosa.

-Boh!, deixao, que ben sabes que eu o fago por que non te dean a paliza.

-si,si!. E onte que tal?, ligáchedes moito?.

-So saimos de marcha, nada do outro mundo.

-E hoxe coma non que daches con eles?, ou esque xa non sodes tan amigos?.

-Xa te dixen que o sentía, non sabía que che había importar tanto.

-O día do  meu aniversario, non, non me importou tanto, mais ben cada día importame menos.

-Non sexas tan mala, que hoxe xa estou contigo.

-Se de vedade non sei nin porque che collo o teléfono.

-Veña nena, non o volverei a facer. Prométocho!.

-Cantas veces escoitei iso!. Non te enganes que sabes que non o vas cumprir.

-Si nena, dígocho en serio. Non te volverei fallar.

-Xa, xa!.

-Dime que queres que faga para remedialo que che fixen e o farei.

-Deixa de dicir tonterías non te vaias arrepentir.

-De verdade nena, dígocho de verdade.

-Vale, vale.

-E agora por que non nos vamos a dar unha volta por ahí a velo atardecer nun sitio tranquilo?.

-Ti pensas que xa o arranxaches todo así con catro verbas e cariña de ovelliña, non?

-Veña, non sexas mala, ímonos e seguimos a falar noutro sitio.

-Estás apañado se pensas que hoxe tamén toca. Semella que só me queres para iso.

-Veña, non levantes a voz, anda ímonos xa.

-Un puto crío, eres un puto crío.

   Levántanse, el tenta de bicala e ela apártase. Pagan as consumicións e marchan cara a porta. Polo camiño él trata de agarrala pola cintura e ela mírao con cara seria pero sen apartarlle o brazo. Abren a porta e sae ela diante o que él aproveita para abrazala por detrás e darlle un bico na meixela. Péchase a porta, semella que o bar volve a súa vida.